تونیستی به همین‌هق هق شبانه خوشم

‍ تو نیستی به همین هق هق شبانه خوشم

به خاطرات ِ تو در گردش ِ زمانه خوشم

به خاطره ای زگرمی دستت ، ز پیرُهَنَت

به موی ریخته به صورت ، به عاشقانه خوشم

به حال پرستو ، به آن کبوتر مانده به بام

به عشق تو درکنج دل ، به لانه خوشم

گهی زحال خودم به حال خودم، به خودم

آشفته ام ولی به معجز دستت ، به شانه خوشم

همین که بیایی رسی به معرک ِاین بیقرار خودت

به یک قرار بی خبر ،به نفسهای جاودانه خوشم

هزار غربت و آوارگی ، هزار دشت خطر

نباشدم به هیچ ، به کنج دلت آشیانه خوشم

اگر زمانه نبود گردشش به عدل و به داد

به بوسه های پی ز پی ات عادلانه خوشم

هزار خندهء مستان ، هزار جنگل و بستان

 به دیدنت ، زدن دست ، زیر چانه خوشم

ویا به همین سواد اندک و اما نشان ِ عشق

سرودنت وَ کشیدن ، چه شاعرانه خوشم

بنویسم که پادِشَهان بی تو ، یک غلام فقیر

من پادِشَه ، که با تو در این آسِتانه خوشم

چشمان جنگلی ات،موی پر زظلمت و سیهت

ده بار کشته ام و دل به ظالمانه خوشم

هربار کشته ای و زنده مدامم کنی به عشق

از ناوَک ِنگهت به تیر و تازیانه خوشم

من با #حسان و دفتر وشعرش مرید ِتوایم

من منتظر ، بیا به یک قرار ِ عارفانه خوشم

دانم که روز ب روز هستی ِمن میدهی به باد

برجهل خود ، ببین چه عالمانه خوشم

هرگز شنیده ای که کشته به قاتل دهد درود 

از من شنو ، من برجنون ِ عاقلانه خوشم

اینها همه به کناری ، از این فراز و نشیب

دستان توشبیه،به این دست مادرانه خوشم

وقتی زمان میانهء دستت به کسری از عددست

من ملتمس به حضورم ، وَ عاجزانه خوشم

بگذار ببندم این غزل و مصرع و سرود

دیوانه ای که بسته به زنجیرم‌و چه جاهلانه خوشم

#حسان 
98/7/30

ای کاش که این فاصله هاکم کنی

کاش میشد صدای تو را در بغل گرفت

شبی بارانی و غمگین